In het buitenland, of was het het binnenland? – Column door Willemijn Vroege

 Sonics Column 30-10-2015
Geschreven door Willemijn Vroege, speelster Zug United (Zwitserland) en Nationaal Damesteam speelster.

In het buitenland, of was het het binnenland?

Niemand heeft mij gevraagd om een column te schrijven. Als ik het ga proberen zal mijn column wel nooit zo goed worden als die van Toon. “Waarom probeer je het dan überhaupt?” zullen de meeste nu denken? Epke maakte mij luidop aan het lachen in de tram midden in Zürich, waarop ik een aanzienlijk aantal vreemde, deels geërgerde, blikken ontving. Nu heb ik inspiratie om ook wat te schrijven. Misschien gaat er ook iemand in een openbare ruimte lachen en zich dan schamen. Als dat niet het geval is vindt de gemiddele bezoeker van de Sonics website het vast alsnog leuk, zolang ik er maar genoeg complimenten inzet. Ik zal het kort vatten.

Toen ik vlak voor de playoffs vanuit Zwitserland in Nederland aankwam en Dorinde mij de eerste keer meenam naar een buitenlandse training waren er natuurlijk dingen die ik al had kunnen of moeten weten, zoals dat er weinig mensen in een team zitten. Maar Felix was serieus toen hij zei dat ze een wedstrijd gingen spelen met zeven mensen. En dat met keeper Bram (ookal is mij snel geleerd dat ik hem zo niet mag noemen) meegerekend. Ik vroeg me even af of ik wel dezelfde sport deed. En of we wel dezelfde aantal boarding stukken hadden neergezet. Waarom duurde het hier drie keer zo lang? Misschien kwam het daardoor dat niemand er een probleem mee had dat ik tijdens voorbereidingstijd op de playoffs mee kwam trainen? De openheid waarmee ik bij Sonics werd ontvangen was voor mij iniedergeval nieuw. Dat Pieter zei “ik weet wel welke Willemijn” toen ik me voorstelde, hoort bij de dingen die mij verbluften. Dat iedereen die een beetje meedoet in de binnenlandse floorballwereld elkaar kent, was mij al wel te oren gekomen, maar dat dat ook voor het buitenland geldde had ik nog niet bedacht. Goed, ik was dus de Zwitserse Willemijn. Dat er nog een Zwitser bij Sonics zit die veel Zwitserser is dan ik kwam ik pas veel later achter.

Sommige heren trainden mee met de dames, dat scheen heel normaal te zijn. Dat het dus niet de bedoeling was dat een dame met de heren meetraind kwam ik pas achter nadat ik de eerste keer had meegedaan. Het ligt er vast aan dat ik blond ben dat ik dat zelf niet had bedacht. Maar goed, als buitenlander moet je je dus in de sonics cultuur (of is het de Nederlandse floorball cultuur?) integreren. Eindeloze gesprekken heb ik gevoerd over “was weshalb wiso warum” deze grote familie werkt zoals hij werkt. Misschien was het niet alleen het diverse van deze groep die de gesprekken oneindig maakte maar ook het een of andere kratje. In het buitenland worden biertjes niet in blikjes of flesjes gedronken maar in kratjes werd mij net zo snel geleerd als dat Bram niet Bram heet.

Ondanks de biertjes hebben de trouwe leden van Sonics mij overtuigd om in te gaan op het aanbod van Zug en trainingen te filmen, om zo vanuit het binnenland selectie te doen in het buitenland. Het duurde even voordat het beeldmateriaal goed genoeg was of niet gewist werd. Uiteindelijk kon ik toch wat opsturen. Het zijn niet alleen de video’s die ervoor zorgen dat ik nu op het hoogste niveau in mijn actuele binnenland kan spelen. Zoals beloofd vat ik het kort: Dankzij Sonics is mijn liefde voor deze sport weer een beetje gegroeid en mijn motivatie weer een beetje groter.

IMG-20151031-WA001 2 IMG-20151031-WA002 2

Share

You may also like...

3 reacties

  1. Mats schreef:

    Ha Willemijn,
    Leuk om te lezen hoe hij terugkijkt op de weken bij ons. Je blijft altijd welkom … ook tijdens de herentraining! 😉

  2. Toon schreef:

    Super Willemijn, wat jammer dat ik niet in de trein zat toen ik je column las!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.